Hey allemaal,

Het is alweer een week geleden dat ik iets van mezelf heb laten horen dus bij deze :)

Vorige week maandag ben ik officieel begonnen met mijn onderzoek. Na de hele ochtend gespendeerd te hebben aan het bemachtigen van mijn nieuwe visum kon ik eindelijk aan de slag met het afmaken van mijn voorverslag en het zoeken van literatuur. Melba heeft geprobeerd Metrovivienda te bellen voor een afspraak over het project en het bedrijf, maar tot op heden nog zonder resultaat. Hopelijk lukt het aankomende week, zodat ik me meer kan verdiepen in het project. Daarnaast wou ze graag aankomende maandag al beginnen met het maken van enquêtes, wat in mijn planning pas in week 3 of 4 stond. Vandaar dat ik vorige week mijn hele literatuuronderzoek er doorheen heb moeten jassen en ik nog niet aan de tekstuele uitwerking ben toegekomen. Gelukkig heb ik nog 9 weken te gaan. Maandagavond was er een klein feestje om Koningsdag te vieren in de Irish Pub (hoe ironisch) en daar heb ik weer verder gesproken met de Nederlanders die ik tijdens de Ciclovia ontmoet heb. Het was erg gezellig, we hebben bitterballen gegeten en met o.a. Brabant van Guus Meeuwis meegezongen. Ook was er een groep studenten uit Groningen die hier voor een soort van kleine studiereis waren. Helaas zijn ze allemaal afgelopen donderdag vertrokken.

Dinsdag was overdag niet heel bijzonder, maar 's avonds op de Nederlandse ambassade was totaal het tegenovergestelde. Het was een chique bedoeling met allemaal belangrijke mensen. In de achtertuin van de ambassadeur was een enorme tent opgezet met weet ik hoeveel personeel die van alle soorten hapjes en drankjes voorzagen. Kwam ik daar aan op m'n Nike's haha. Gelukkig had Lisa (het Nederlandse meisje dat stage loopt op de ambassade) een paar ballerina's bij zich die ik mocht lenen, zodat ik er niet helemaal voor gek bij liep. Op de receptie heb ik een Nederlandse stedenbouwkundige ontmoet die veel mensen in Bogotá kent op dat gebied die me eventueel zouden kunnen helpen, mooi meegenomen dus!

Woensdag en donderdag waren ook niet heel bijzonder. Mijn collegekaart was donderdagmiddag pas klaar, dus ik kon me nog niet opgeven voor volleybal. Als ik klaar ben op de universiteit rond een uurtje of 5/half 6 begint het al te schemeren en ik probeer altijd voor het donker thuis te zijn, want in je eentje over straat in het donker is niet echt bepaald chill hier. Dan ben ik om 6 uur ongeveer thuis en dan heb ik nog tot 9 uur, todat er iemand thuis komt. Ik snap niet wat de mensen hier de hele dag doen haha. Maargoed, ik ben maar begonnen met het bingewatching van series, want zoveel meer heb ik niet te doen. En dan begint soms de eenzaamheid wel wat toe te slaan. Zeker omdat heel Nederland ligt te slapen als het hier een uurtje of 7 is en het niet echt mogelijk is om te contacten. Ik probeer hier zoveel mogelijk van te leren, want ik ben een slechte verveler haha. Gelukkig is alles weer verdwenen als de rest thuiskomt en we samen nog even iets eten.

Vrijdag was Dag van de Arbeid en was iedereen hier vrij. Ik ben op sleeptouw genomen door Paola en haar vriend Sebastian. We hebben wat door Bogotá gereden en ze hebben me laten zien waar ze studeren en werken. Ik heb mijn allereerste Colombiaanse ijsje gegeten en we hebben een taart gekocht voor de tante van Paola, want die was jarig. Dus ik heb ook mijn allereerste Colombiaanse verjaardag meegemaakt. Gelukkig was niet de hele familie aanwezig en waren er alleen mensen die ik gelukkig al kende, anders had ik het niet overleefd denk ik. Het Spaans gaat zo snel hier dat ik het niet kan volgen, dus dan verdwijn ik in mijn bubbel en schrik ik op als iemand me aankijkt en me hoogstwaarschijnlijk een vraag had gesteld. Gelukkig kan ik inmiddels antwoorden op de meeste vragen met betrekking tot mij en wat ik hier doe. 's Avonds ben ik naar de BBC (Bogotá Beer Company) geweest met Paola, Sebas en twee vrienden van hun. Ze hebben me allemaal alledaagse Colombiaanse woorden geleerd die ik eigenlijk niet mag gebruiken haha. Ik ben ze allemaal alweer vergeten. Het bier was er niet zo lekker, maar je wordt er wel goed zat en brak van kan ik uit ervaring vertellen.

Zaterdag was het stralend weer hier en wou ik niets liever dan naar buiten. Alleen waren Nubia en Alfonso al de deur uit en lagen Paola en Sebas nog brak in bed. Lisa is dit weekend naar een vriendin in Peru, dus die kon ik ook niet contacten. Gelukkig had Joost (de stagair bij Royal Haskoning DHV) aan het eind van de middag wel tijd om naar een of ander park te gaan. Helaas is het weer zo onvoorspelbaar hier dat het tegen die tijd alweer regende. We hebben toen wat rondgelopen in het uitgaansgebied, la zona T, wat gedronken en nachos gegeten bij de locale Mexicaan. Joost vertelde dat aankomende week zijn laaste week hier is in Bogotá en dat hij vervolgens nog drie weken op reis gaat. Weer iemand die ik nog maar net ken om afscheid van te nemen, helaas. Hij vertelde ook over de Nederlandse borrel die schijnbaar elke donderdag gehouden wordt, dus wie weet kan ik daar weer nieuwe contacten opdoen. Het is in elk geval weer een eenzame avond met Popcorntime minder.

Vandaag heb ik gelucht bij een collega, Adriana. We hebben Ajiaco gegeten, het is een typische Bogotaanse soep van aardappel, kip, mais, kappertjes, room en een Colombiaans kruid. Je eet het met avocado en rijst (zoals elke maaltijd hier). Er waren ook nog vier vrienden van haar uitgenodigd, waardoor ik in een soort van ongemakkelijke "ik hoor hier eigenlijk niet" situatie terecht kwam. Het zijn allemaal mensen tussen de dertig en veertig die elkaar sinds hun studie kennen en die eens in de zoveel tijd met elkaar afspreken om bij te kletsen. Wat natuurlijk in enorm hoog tempo Spaans ging. Kortom ik zat er maar gewoon een beetje bij, Volgens mij hadden zij niks door, want ik werd vrolijk uitgenodigd om ook volgende week zondag bij een van die vrienden te komen lunchen. Toen ik thuiskwam en het aan Nubia vertelde dat ik helemaal niks heb meegekregen van de verhalen en dat ik het eigenlijk niet zo leuk vond kwam ze met de wijsheid dat het luisteren alleen al goed ik voor het leren van Spaans en dat het goed voor me is geweest. Daar hou ik me maar aan vast!

Het valt me sowieso op hoe behulpzaam Colombianen zijn. Het maakt niet uit of je ze nog maar een paar uur kent of niet, ze zijn altijd bereid je te helpen. Ze geven graag advies over wat leuk is om te doen in Bogotá en bieden zelfs aan om met je mee te gaan. Iedereen is bereid hun schema voor je om te gooien, zodat ze je kunnen helpen of dat jij het naar je zin hebt. Dat is best wel een harde confrontatie met het Nederlandse leven, waar iedereen beheerst wordt door drukke agenda's. Ik probeer vaak de situaties hier te relativeren door mezelf als buitenlander in een Nederlandse stad voor te stellen. 9 van de 10 keer zou ik geen tijd voor mezelf vrijmaken en daar schrik ik best wel van. Daarnaast heb ik de afgelopen dagen bijna niet op de klok gekeken en heb ik gevoeld hoe relaxed dat eigenlijk is. Deze twee belangrijke dingen ga ik zeker proberen mee te nemen terug naar Nederland.

Aankomende week ga ik weer druk aan de slag met mijn onderzoek en wil ik een international language exchange evenement bijwonen. Dit schijnt wekelijks een happening te zijn. Daarnaast ga ik dus eindelijk mezelf opgeven voor volleybal en ga ik kijken of de Nederlandse borrel wat is. Het weekend zouden we misschien naar de kust gaan, maar omdat de vliegtickets toch wat tegenvielen qua prijs, zal ik dat voor later moeten bewaren.

Zijn er nog interessante verhalen uit Nederland die ik gemist heb? Let me know!